Vroeger vond ik ‘grens-overschrijdend-gedrag’ van anderen heel normaal. Vooral als het om mijn grenzen ging. Bio-energetica op de opleiding: ‘Je eigen matje verdedigen’. Mij lukte dat voor geen meter; iedereen mocht m’n matje hebben!

Daarna waren het kostbare lessen, want een burn-out wil je helemaal niet hebben. En zeker niet vaker dan 1 keer. Maar het enige waar die goed voor is, is om te leren. Je moet “iets” in je leven veranderen, dus leerde ik “grenzen-stellen”.

Nog niet eens zo heel lang geleden werd het allemaal duidelijker. Het zal nooit m’n 2e natuur worden om direct ‘ikke eerst!’ te denken. En op een tactische en/of elegante manier is het ook niet altijd. Daar kan best nog wat aan bijgeschaafd worden. Maar ik doe het wel. Trots op mijzelf 🙂