Weer zo’n vreselijk vliegtuigongeluk … het lijkt soms onvermijdelijk en onverwacht roept zo’n ramp ook bij mij weer veel verschillende emoties op.

Ik zag en las en dacht rare dingen vandaag. In gedachten; de kinderen die ik mocht observeren en begeleiden bij de Bijlmerramp, mijn allereerste vriendje die omkwam bij de ramp in Suriname, 9/11 toen ik met m’n zussen op Santorini aan zee zat te eten en de ober in z’n beste Engels naar de Griekse beeldbuis wees. De angst om 2 dagen later te moeten vliegen, maar wel terug naar huis (ken je dat gevoel van ‘ik wil naar m’n moeder’). De opluchting om weer met beide voeten op de grond van Schiphol te staan.

M’n moeders stem die zei ‘vogeltjes horen niet in kooitjes, en mensen niet in de lucht’.. De Google Ads die op een website naast de rampberichtgeving, adverteren met de vraag of je binnen 18 maanden piloot wil worden, de jongen achter de kassa bij de kruidenier die zich afvraagt waarom hij na vanochtend niets meer van z’n collega heeft gehoord, de zwerver op het bankje in het Leidschebosje, met z’n klompen en lompen in een winkelwagentje, die geen weet heeft van dit alles, gelukkige man….

Iedereen die op wat voor manier ook maar iets te maken heeft met de vogel die niet meer kon vliegen; sterkte voor nu en later.