Sinds vakanties naar Frankrijk, ben ik maïsvelden gaan waarderen. Ze vormen een prachtig gezicht, prima windkering en een goede maïs is niet te versmaden. Dus nam ik mij in maart 2012 voor: als de Paleistuin-Noord een feit is, ga ik een klein beetje maïs verbouwen. Zoals je dat in een makkelijke moestuin doet; niet teveel. Dus 3 zaadjes in het voorjaar gezaaid, die prettig snel ontkiemden en kleine dunne stengeltjes vormden. Toen ging het mis; het eerste stengeltje rotte ineens aan de voet, en weg was ’t. Nog 2 over. Die tweede, daar ging ook iets mis mee, en de derde kon uiteindelijk eind mei/begin juni de Jardin Potager bak in. Pfoeh, tot zover gelukt.
Daarna groeide het stengeltje voorspoedig, hij werd zo’n twee meter hoog, en kreeg zo’n pluimpje uit z’n kruin. Toen ben ik toch maar eens gaan lezen hoe dat nou zit met maïs pluimen enzo. Dit pluimpje bleek een ‘mannetje’ te zijn. Nou duidelijk, hij stond mooi bovenaan rechtop. Maar hoezo mannetjes, daar horen ook vrouwtjes bij.. Die blijken iets onderaan de stengel gevormd te worden. En eigenlijk moeten het er niet heel veel worden, want dan groeien ze niet goed meer uit. Dat laatste had ik niet echt goed gelezen, dus mijn stengel kreeg nog 2 mannetjes en 4 vrouwtjes, wat niet erg was, want hij was maar in z’n eentje.
Bestuiven. Tja, ook zo’n dingetje. Eigenlijk had er meer maïs moeten staan en dan doen ze ’t in de wind zelf. Maar dat zou bij deze niet het geval zijn, dus heb ik zelf maar wat lopen prutsen met de pluim en de haren. Blijkbaar ging dit goed, want de vrouwtjes werden dikker 🙂
En toen zou er geoogst moeten worden, maar tja, wanneer dan? Als de haren van de vrouwtjes bruin zijn. Maar hoe bruin dan? Ik had werkelijk geen idee, maar toen de haren van de vrouwtjes enigszins bruin waren en er een hele lading zwarte luizen zich in ging vestigen, heb ik er toch maar twee geoogst. Schoonmaken was erg makkelijk, gewoon de bladeren eraf en de haren eraf. Toen 5 minuten gekookt. Het kleinste vrouwtje was niet volgroeid, maar smaakte wel erg lekker. Het grootste vrouwtjes was dik en taai.
Omdat maïs nog steeds een prachtige plant is, prima windkering (want de melde heeft daar veel plezier van gehad) en als ze op tijd geoogst is, heerlijk om te eten, gaan we het volgend jaar nog een keer proberen. Maar dan beter 🙂