De laatste twee jaar had ik iedere keer pech met m’n tomatenplanten. Even niet opletten en hop; daar was de gevreesde aardappelziekte weer. Vorig jaar kon ik daardoor al m’n tomaten in wording weggooien. Niet leuk als je je verheugd op tomaatjes uit eigen potager…

Ik begon me enigszins te verdiepen in hoe dit nou kwam. De aardappelziekte had ik al ontdekt, teveel watergeven doet ze uit elkaar barsten, te nat en te warm en de planten er omheen krijgen meeldouw.

Hoe deed ik het dit jaar?

De bak (bak 2) maakte ik in oktober 2014 deels schoon en had er tulpen in geplant.

Toen deze waren uitgebloeid, heb ik compost aan de bak toegevoegd.  In de derde week van mei de tomatenplanten neergezet heb, evenals twee peperplanten en wat goudsbloemzaden gestrooid, daarin heeft vorig jaar gestaan: mais, stambonen en koriander die er altijd staat, zich ieder jaar weer uitzaait.

Ik schafte mijzelf een klein elektrisch koffiemolentje aan. Eentje van nog geen 20 piek. We eten in het weekend nogal vaak eieren, en ik vroeg mijn Lief de schillen van verse eieren te bewaren. Even spoelen onder de kraan, drogen in de vensterbank, bewaren in een weckpot en bij tijd en wijle helemaal fijnmalen in het koffiemolentje.

De fijne kalkpoeder die ik daarmee verkreeg, strooide ik bij m’n tomatenplanten. Twee keer tot nu toe. Verder kregen de planten af en toe bij flinke droogte een gieter water, diefde ik de planten en begon al vrij vroeg de onderste grote bladeren van de planten te verwijderen. Het teveel aan blad haal ik zo wie zo weg.

Op het moment hebben alle goudsbloemen een teken van meeldouw, en begin ik de tomaten die langzaam kleuren te plukken. Deze leg ik op het rek in de bijkeuken, waar een constante temperatuur is. Tomaten hebben geen zon nodig om te kleuren, vandaar 🙂