Ik was vandaag een missie aan het volbrengen. Onze dossiers bij de vorige  huisarts ophalen. Jawel, ophalen, die sturen ze niet op; stel je voor dat het mis gaat via de post..

Gisteren gebeld. Vandaag zouden ze klaarliggen, dus ik ernaartoe. Van stad 023 naar stad 020, met natuurlijk een gezellige vriendinnenafspraak erbij, anders is het helemaal zo niks, zo’n missie.

Kom ik daar, kan de assistente de dossiers niet vinden. Dat duurt een tijdje. Ik denk; nog even, en dan ga je je collega maar bellen om te vragen waar ze liggen. Maar gelukkig voor haar; ze vond ze. ‘Ik keek met mijn neusje’ zei ze (ze was een voluptueuze Surinaamse dame, die zeker geen klein neusje had).

Vervolgens vraagt ze om mijn identiteitsbewijs & de machtiging van mijn man. Pardon, wat zegt u? Ze zei nog sorry. En ik zei dat ik dat wel snapte, omdat er daar altijd al zo onzorgvuldig wordt gewerkt. En ook daar kreeg ik een excuus voor!

Vervolgens heb ik m’n man gebeld, en hij heeft aan de telefoon tegen haar gezegd dat ik z’n vrouw ben en dat zijn dossier met mij meegegeven mag worden. Dus. Missie voltooid.