Op de een of andere manier heb ik nooit echt geleerd om mijn angsten te onderdrukken. Zelfs niet als ik slaap! Ik ben haast nooit echt bang, maar als ik het ben, heeft ’t iets te maken met prikken, dokters, ziekenhuizen enz. De tandarts is een ook hele erge… en de vol-vol-volgende op m’n lijstje van erge-dingen-die-moeten-gebeuren.

Vandaag moest ik 2 gesprekjes als voorbereiding-op, en naar het priklab. Ook als voorbereiding-op. Leuk is het niet. Een nummertje trekken bij zo’n factotum aan een balie, waar geen lachje afkan. En als ik vervolgens wegga (blij, hoi, ik mag weg) en zeg ‘Een fijne dag nog, mevrouw’ dan kijkt ze heel verbaasd. Dat is blijkbaar bijzonder. Maar het liefst zou ik die dingen helemaal niet meemaken. Die erge-dingen-die-moeten-gebeuren.

Eerlijk gezegd viel het vandaag allemaal reuze mee.  Als ik dat nou eens zou kunnen onthouden! De verpleegkundige aardig en duidelijk, hetzelfde wat betreft de anesthesist. Maar ja, die doen geen prikken (Althans, vandaag niet). Maar ook dat viel heel erg mee, hoewel de vorige keer minder, terwijl ik toen toch banger was. Voor vandaag heb ik het in elk geval gehad. Op naar de volgende ronde van .. erge-dingen-die-moeten-gebeuren..