Nog nooit heb ik eerder tomaten verbouwd. Wij houden helemaal niet van tomaten, in ieder geval niet die die je als garnering in een restaurant of eetcafé op je bord krijgt, of op je broodje. Tomaten, die lagen bij ons altijd aan de kant geschoven op een bordje en werden niet opgegeten.

Maar sinds kort niet meer! Dit is wat er gebeurde.

Vrienden van ons kwamen eten, voor ’t eerst gingen we op de quisinart buiten grillen in de Paleistuin-Noord. We hadden die dag erg hard gewerkt om én een aantal houten bakken af te maken, én de voorbereidingen voor ’t eten te doen. En ons vriendenstel nam een aantal plantjes mee, waaronder cherry-tomaatjes. Een gegeven tomatenplantje kun je nou eenmaal niet in de bek kijken, dus ik dacht; in een van de moestuinbakken dan en we zien wel. Staat er in ieder iets in die bakkenwoestijn dat groen is en vast gaat groeien. Zo gezegd, zo gedaan.

En enige tijd later komt m’n moeder met een potje met 4 tomatenplantjes bij elkaar aanzetten, ze had er meer als genoeg. En ja, een gegeven pot met 4 tomatenplantjes kun je niet in de bek kijken en aangezien ze al zo vergroeid waren dat ik ze niet meer uit elkaar kon peuteren, besloot ik om ze gewoon als zodanig naast die cherry-tomaatjes te planten. Ze zouden vast groeien, en we zouden wel zien. Ik dacht; ik kan altijd die tomaten nog weggeven, toch?

En de tomatenplanten gingen ineens groeien, kregen bloemetjes, en werden hoger en groter. Ik las en herinnerde me iets over ‘dieven’ maar daar waren een aantal moestuinders elkaar over aan het tegenspreken. Alleen; mijn plantjes zaten allemaal zo dicht op elkaar, dat ik besloot wel te dieven (extra uitgroeien in okseltjes te verwijderen), en toen de planten steeds groter werden, ben ik ook het teveel aan blad gaan wegknippen/pulken/plukken. Blijkbaar worden die planten hoog, en moeten ze houvast hebben. Zover ging ’t goed. En ze kregen bloemetjes. En daarna lieten zich mini-erwtjes zien met kroontjes, ha ze deden het dus écht!

Meer en meer tomaatjes lieten zich zien, hele trossen met kleine tomaatjes, want ook die niet-cherry-tomaatjes werden niet echt heel groot. Maar de planten werden wel zwaar. En bleven doorgroeien, bloemetjes en tomaatjes maken. Nog steeds allemaal groen. Toen de eerste paddestoel zich ernaast liet zien, begonnen de eerste tomaatjes lichtjes te kleuren. En nog een beetje. En nog een paar.

Sinds een paar weken hebben we kleine rode tomaatjes in de keuken liggen, want ze waren rijp, en vielen eraf. En ineens begonnen we te proeven en weet je wat? Deze zijn lekker!!! Op brood, op de hamburger, in de sla.., heerlijk.

Helaas bleken er ineens ook rare zwarte tomaatjes aan de plant te zitten. In eerste instantie haalde ik die er af en gooide ze weg. Tot ik ineens een stukje van @Greendelicious (Natasja Boudewijn) tegenkwam, wat te doen met groene tomaten, waarin ze iets schreef over tomaten die de aardappelziekte hadden. Even googlen leverde een weinig groen plaatje op. Op een zondagmiddag haalde ik alle tomaten van de planten, legde ze op een droogrek met gaas en verwijderde alle overgebleven tomatenplanten. De tomaten op het droogrek zouden nog kunnen rijpen bij een temperatuur tussen de 18 en 20 graden (licht of zon hebben ze daar niet voor nodig). Dat experiment gingen we aan. Alle slechte tomaten halen we er tussenuit, alle rijpe rode (dat lukt inderdaad!) gaan de koelkast in en de rest krijgt nog even de tijd. Mocht het me te lang duren, dan kan ik altijd die groene tomatenchutney nog maken 🙂

En zowaar: de tomaten die niet aangetast zijn, rijpen op deze manier nog verder af!