Na een week binnengezeten, gehangen, gelegen etc. van Jeroen, zijn we vandaag maar eens buiten de vier muren van ons huis gaan kijken. Met ’t autootje er op uit. Maar heb je naar buiten gekeken vandaag? Daar waar ik gister en eergister het bankje in de tuin kon lakken, viel vandaag alleen water uit de lucht. Dus waar naar toe?

Meubelboulevard de Cruqius. Even naar de Gamma, want de touwtjes van onze daar gekochte houten jaloezieen waren na nog geen anderhalf jaar doorgesleten. Dat hoort natuurlijk niet. Maar, niet op voorraad. Dus to-be-continued. Even nog wat andere winkeltjes daar binnengelopen, nadat we in de Mediamarkt in-en-uit waren gegaan. Veels te druk, bleek vandaag net geopend. Tja….

Lekker kopje koffie bij pa en ma gedronken, broertje, schoonzusje en neefje ook nog even gezien, en toen nog even langs I. en GP. want:

                                                 Apios Americana

Toen de kolonisten uit het Westen de NieuweWereld ontdekten en het onbekende land introkken, kregen ze te maken met een volkomen onbekende plantenwereld. Van de indianenstammen die al lange tijd hier woonden, leerden ze welke planten en knollen eetbaar waren. De belangrijkste was een knolvormende klimplant waarvan de knollen als aardappelen gegeten werden. Dit werd een belangrijke voedselplant, die onontbeerlijk was tijdens de trek naar het Wilde Westen.

Tegenwoordig wordt er wat moeite gedaan om deze plant, die wijd verspreid in de VS voorkomt, weer te gebruiken als voedselgewas. De smakelijke knollen bevatten veel meer eiwit als die van aardappelen en zijn dus veel voedzamer. Helaas, waar de aardappel zo’n 2 maanden doet over het vormen van een flink maal knollen, de indianenaardappel doet er wel drie jaar over..

Toch boeken de veredelaars al flinke vooruitgang en wie weet wordt in de toekomst de patat wel van het voedzame Apios knollen gebakken.

Want zo heet deze nuttige, maar ook mooie plant. Geen lid van de nachtschade, zoals de aardappel, of windefamilie, zoals de zoete aardappel, maar een vlinderbloemige. En dus een plant die kostbare stikstof in de bodem weet te brengen. Onder de grond vormt de plant snoeren van kleine knollen, boven de grond is het een 2 meter hoog wordende plant met mooi gedeeld blad, en flinke trossen bloemen. Deze zijn makkelijk te herkennen als vlinderbloemen, geuren sterk, en hebben een mooie licht- en donker lila kleur. Ook een makkelijke groeier die houdt van wat zon en vochtige grond. In de winter sterft de plant bovengronds af en moeten de knollen beschermd worden tegen vorst.

Dus die wilde ik hebben, dat begrijp je. Toeval bestaat niet: GP had ze vandaag net uit hun vorstvrije omgeving gehaald, buiten gezet en zich afgevraagd of ik er nog een kwam halen. En daar stonden we 🙂

Ik ben benieuwd of er iemand is die recepten heeft voor deze aardnoot?