Vandaag kreeg ik een telefoontje van buuf A; “heb jij die roos voor de deur gezien, een week of zo geleden?” Eh ja, die roos die had ik gezien, vlak na/of voordat de stoep werd gerepareerd. Zo was die roos er, en zo niet meer. Er hing een kaartje aan, maar dat ga je toch niet zomaar lezen? En toen wist buuf A. te vertellen dat Ivan was overleden. Dus toch…
De laatste keer dat ik ‘m zag, liep ik door de JP, langs de koffieshop waar hij z’n jointje in de warmte rookte, een jointje tegen de pijn van de reuma. Hij zwaaide nog en glimlachte, aan de andere kant van het raam. Daarna zou hij gaan overwinteren in Suriname, en, net als alle andere jaren, terugkomen ergens in april. En konden we weer genieten van zijn blijde glimlach, ‘dag schatje’, een babbeltje en ook z’n eeuwige reggae die net iets te hard stond. Maar van Ivan kon men dat hier wel hebben, geloof ik.
Nu ben ik even stil.
Paramaribo 16 januari 2010
Zo’n afscheid, plots en onverwacht
dompelt de mens in een ongeziene nacht …
maar wie gelooft, dat de dood tenslotte zwicht,
ontdekt het leven in een ander Licht.overleden is
op 13-1-2010 in Paramaribo:
Begraafplaats/crematorium
Crematorium Dr Sophie Redmondstr.
ParamariboNamens de nabestaanden:
familie Joemmankhan
Voor wie Ivan gekend heeft, het condoleance register is te tekenen op www.beri.nl